در هر شبانه روز پنج نماز واجب داریم ودر هرنمازى سفارش به اذان و اقامه شده است.در این دو نداى آسمانى جمعاً:
بیست مرتبه«حىّ على الصلوة »
بیست مرتبه« حىّ على الفلاح »
بیست مرتبه«حىّ على خیرالعمل »
و ده مرتبه«قد قامت الصّلوة »مى گوئیم.
با توجّه به اینکه مراد از« فلاح »و«خیرالعمل »در اذان همان نماز است، هر مسلمانى در هرشبانه روز هفتاد مرتبه بار کلمه«حىّ »به خود و دیگران، تلقین شتاب به سوى نماز مى کند و برای انجام هیچ عبادتى این همه هیاهو و تشویق وارد نشده است.به خصوص که سفارش شده اذان رابلند بگوئید و با صداى زیبا بگوئید.
اذان، شکستن سکوت است، اذان، یک دوره ایدئولوژى و تفکّرات ناب اسلامى است،
اذان، سرود مذهبى است با عباراتى کوتاه و پرمحتوا،
اذان، هشدار به غافلان است، اذان، نشانه باز بودن جوّ مذهبى است و اذان، نشانه حیات معنوى است.
قبل از حضرت محمد صلى الله علیه وآله در آئین حضرت عیسى هم نماز بوده که قرآن از زبان او نقل میکند که خداوند مرا به نماز سفارش کرده است:
«واوصانى بالصلوة» (مریم،31)
وقبل از او موسى بوده که خداوند به او خطاب مى کند: «اقم الصلوة لذکرى » (طه، 2)
و قبل از موسى پدر زن او حضرت شعیب بوده که نماز داشته است:
«یا شعیب اصلاتک تأمرک» (هود، ٨٧ )
و قبل از همه آنها ابراهیم بوده که از خداوند براى خود و ذریّه اش توفیق اقامه نماز را مى خواند:«ربّ اجعلنى مقیم الصلوة و من ذریّتى»(ابراهیم،4)
و این لقمان است که به فرزندش مى گوید:
«یا بنىّ اقم الصلوة و أمربالمعروف و انه عن المنکر» (لقمان ،17)
پسر من نماز را بپا دار و امر به معروف و نهى از منکر کن.
جالب آن است که معمولاً در کنار نماز سفارش به زکات مى شود ولى از آنجا که نوجوان معمولاً پول ندارد، در این آیه در کنار نماز به جاى زکات به امر به معروف ونهى ازمنکر سفارش شده است.
در سوره معارج مى خوانیم : «ذا مسّه الشّر جزوعا و اذا مسّه الخیر مَنوعا الاّ المصلّین الّذینهم على صلواتهم دائمون»(معارج، 20 تا22 )
انسان در برابر تلخى ها و شرور بى صبر است و در برابر لذّت ها و خوبى ها تنگ نظر و بخیل، مگر نمازگزارانى که نسبت به انجام آن همیشه مراقبند.
آرى ارتباط دائمى با قدرت بى نهایت، به انسان قدرت مى دهد، روحیّه توکّل را بالا برده و انسان را موجودى شکست ناپذیر مى سازد.
ناگفته پیداست که این آثار براى نماز پیوسته و همراه با توجّه است، نه نمازهاى غافلانه وموسمى.
قرآن، دعاهاى بسیارى را از حضرت ابراهیم نقل نموده است. امّا تنها در دو مورد، آن حضرت براى نسل و ذرّیه اش دعا نموده است، یکى رهبرى امّت و دیگرى اقامه نماز،که مى فرماید
«ربّ اجعلنى مقیم الصلوة و من ذریّتی»( ابراهیم، ٤٠)
پروردگارا! من و ذریّه ام را از به پا دارندگان نماز قرار ده.
جالب این است که حضرت تنها به دعا قناعت نکرد و براى رسیدن به این آرزو قیام و هجرت کرد، آوارگى هائى را به جان خرید تا نماز را به پا داشت.