به نظر می رسد ما وقتی با نماز انس می گیریم که نخواهد فق وقت نماز بنده خدا باشیم ودر سایر اوقات برده هوا و هوس و دنیا ، اگر در اوقات دیگر شبانه روز هم در ارتباط با خدا بودیم و در فضای عبودیت خدا نفس کشیدیم و گام برداشتیم ، با نماز هم سنخ و مانوس خواهیم بود ؛ چرا که در اوقات دیگر هم مشغول عبادت و ارتباط باخدا به وسیله ی انجام دادن واجبات و ترک محرمات و پرهیز از غفلت هاهستیم و آن ها ها هم خود نوعی نماز است . در این صورت انس با نماز حاصل می شود.