انشا نماز

 الله الله فی الصلاه!  

فانهاخیرالعمل   فانهاعموددینکم

انسان در مسیر زندگی دنیایی خویش، لحظاتی شیرین و به یاد ماندنی را تجربه می کند که شیرینی آن، همیشه در کام وجودش ماندگار است. از بین تمام این لحظات، شیرین ترین لحظات عمر یک مؤمن واقعی، لحظاتی است که با خدای بی نیاز به خلوت نشسته و به راز و نیاز و عبادت با حضرت حق می پردازد..  

    البته این شیرینی را، انسانی می تواند احساس کند که طعم ایمان واقعی را از عمق جانش چشیده باشد. چنین کسی هرگز حاضر نیست که این لحظه ی زیبا و دلربا را با تمام دنیا و آنچه در آن است معاوضه نماید..

   او در حال عبادت ونماز که زیباترین مصداق عبادت است ، به معشوق واقعی خویش دست یافته و از خلوت با او به چنان لذّتی دست یافته که در کل این عالم، برای آن مانندی نمی بیند، و لذا به هیچ قیمتی حاضر نیست آن را از دست بدهد..

    در میان عبادات، هیچ عبادتی به مانند نماز، نمی تواند قلب کوچک آدمی را به دریای بی کران رحمت الهی وصل نماید، و روح انسان را از سرچشمه ی فیوضات بی انتهای خداوند بی همتا، سیراب نماید.

    لحظه ی نماز، باشکوه ترین لحظه ی ارتباط انسان سراپا نیاز به وجود مطلق بی نیاز است. در حقیقت آن لحظه ی نورانی، فرصتی است طلایی که خداوند مهربان، بر ما منّت نهاده و از سر لطف و محبّتی که به بندگانش دارد، آن را در اختیار ما قرار داده، تا در آن فرصت زیبا، بتوانیم، قلب و جان خود را از عالم طبیعت و خاک، جدا نموده و روحمان را به عالم بالا پرواز داده و در سایه ی این پرواز ملکوتی، به جان خود صفا و جلاء بخشیم..

     پیامبر گرامی اسلام در کلامی زیبا، نماز را به سر انسان تشبیه نموده و می فرماید: «مَوضعُ الصَلاةِ مِن الدینِ کَمَوضعِ الرأسِ مِنَ الجَسَد» ؛ جایگاه نماز در دین، همانند جایگاه سر در بدن است.

   این تشبیه زیبا، در کلام نورانی حضرت بدین خاطر است که، در بدن آدمی هر عضوی از اعضاء بدن به نوبه ی خود، وظیفه ای مهمّ را عهده دار هستند، ولی در این میان نقش سر، از همه مهمّتر است، زیرا مغز که فرمانده ی بدن بوده و تصمیم گیری ها در آن انجام می گیرد، در سر انسان قرار گرفته است..

   بنابراین به یقین می توان گفت: بدن منهای سر، موجود بی خاصیتی است که فاقد هرگونه ارزش است، در ساختمان دین ما نیز، نماز همانند سر در بدن آدمی است، که اگر نباشد، پایه ی ساختمان دین ما، سست شده و از ارزش ساقط می شود برای همین است که درقیامت اولین چیزی که سوال میشود نماز است .اگرنمازقبول شود آنگاه به بررسی سایر اعمال میپردازند.

   علت اینکه نمازدرراس قرا میگیرد. شاید این باشد که انسان به وسیله ی نماز ازپلیدی ها دورمیگردد یا به عبارت دیگر نماز سبب میشود که فرد سراغ گناه نرود یا اگر رفته از آن راه برگردد .گناه نکرده را که سوال پیچ نمیکنند!؟وآمار نشان دهنده ی آن است که اکثرمجرمان درزندگی خود رابطه ای بانماز نداشته اند.کسی که دوست دارد ببیند چقدر از نمازش نفع برده است باید ببیند نمازش چقدر اورا از گناه ومنکرات باز داشته است.

   به پیامبر گفتند:فلان شخصی که باشما نماز میخواند شبها دزدی میرود.فرمود :نگران نباشید یکروزاین نمازش اورا باز خواهد داشت.مدتی نگذشت که آن شخص توبه کرد.آری نماز برای انسان حکم شمشیر وروزه حکم سپر رادارد.چه دیدنی است جنگ میان نماز وفحشا وچه بهتر که این شمشیر تیزوبرنده باشد.آیا نمی خواهی شمشیری تیز وبرنده داشته باشی؟پس بیاو

خلایق  رابیفکن درپس  سر     چو  افکندی بگو الله اکبر

ببرازخلق وباحق گیر پیوند    به حیدراقتداکن رکعتی چند

   به قول امام رضا (ع) : اگر برای نماز ایستادی تلاش کن با حالت کسالت و خواب آلودگی و سستی و تنبلی نباشد. بلکه با آرامش و وقار نماز را بجای آور و بر تو باد که در نماز خاشع و خاضع باشی و برای خدا تواضع کنی و خشوع و خوف را برخود هموار سازی در آن حال که بین بیم و امید ایستاده‏ای و پیوسته با طمأنینه و نگران باشی. همانند بنده گریخته و گنهکار که در محضر مولایش ایستاده ، در پیشگاه خدای عالمیان بایست. پاهای خود را کنار هم بگذار و قامتت را راست نگهدار و به راست و چپ توجه نکن! و چنان باش که گوئی خدا را می‏بینی، که اگر تو او را نمی‏بینی او تو را می‏بیند.

   حضور قلب یعنی همین. کسی که چنین نشانه هایی داشته باشد یابه این درجه برسد آیا باز هم لغزشی خواهد داشت ؟.آن وقت است که نماز حلال مشکلات میگردد . این گشاینده ی قفل های بسته را خداوند دراختیارمان قرارداده کافی است طرزاستفاده ازآن رابلد باشیم. باید ببینیمم بزرگانمان چگونه ازآن استفاده میکردند برای نمونه. امام در رابطه با وقت نماز و حق نماز آن قدر چشمگیر بود که پلیسهای فرانسه از روی رفت و آمد امام برای نماز ساعت خود را تنظیم می کردند و وقتی که چند نفر از برادرها برای حفاظت می ایستادند امام می فرمودند:(( احتیاجی نیست، در ساعت نماز باید نماز خواند.)) بجا آوردن نماز باید باکیفیت باشد نه کمیت .دردین اسلام بیشترین تاکید برروی کیفیت وچگونگی انجام عمل بوده نه برمقدار رعمل .

    رسول خدا(ص) می فرماید: زمانی که نمازگزار رکوع و سجود نمازش را کامل به جا آوردوقسمتهای نماز را که کامل کرد (این نماز) به آسمان صعود می کند، در حالی که نور از او تلألؤ می کند و ابواب آسمان برای او گشوده می شود و (خطاب به او) می گوید: مرا محافظت کردی، خدایت محافظت کند و ملائکه گویند: درود بر صاحب این نماز و زمانی که قسمتهای نماز کامل گزارده نشود می گوید: ضایع کردی مرا، خدا تو را ضایع کند، در این حال نماز را به چهره این نمازگزار می زنند.

    پس نماز حقیقی دست آوردهای ارزشمندی برای  نمازگزار راستین به همراه دارد.  هیچ عملی برترو ارزشمندتر از نماز نیست، چرا که بهترین و میانبرترین راه برای رسیدن به قرب الهی است .

خوشا آنانکه اله یارشان بی     به حمدوقل هواله کارشان بی

خوشا آنانکه دایم  درنمازاند     بهشت جاودان  بازارشان بی 

انشا نماز از محمد نیا حسینی